Annabergiet

Het grijs tot grijsgele, groen tot blauwgroene, roze of gelige microklien heeft een glasglans, een witte streepkleur, een perfecte splijting volgens kristalvlak [001] en een goede volgens [010]. De gemiddelde dichtheid is 2,56 en de hardheid is 6 op de hardheidschaal van Mohs. Het kristalstelsel is triklien en de radioactiviteit van het mineraal is nauwelijks meetbaar. De gamma ray waarde volgens het American Petroleum Institute van microklien is 200,97. Wanneer men microklien onder de microscoop legt is deze zeer goed herkenbaar door tartan twinning (ruitjes patroon). Het is een tweeassig negatief mineraal met een 2V-hoek groter dan 65°. Helaas zijn deze kenmerken moeilijk te zien door de tartan twinning.

Het mineraal ankeriet is een calcium-ijzer-magnesium-mangaan-carbonaat met de chemische formule Ca(Fe,Mg,Mn)(CO3)2. Het is nauw verwant met dolomiet, met dit verschil dat bepaalde magnesiumionen vervangen zijn door wisselende hoeveelheden ijzer(II) en mangaan. Normaal ankeriet heeft de formule Ca2MgFe(CO3)4. De kristallografische en fysische eigenschappen lijken op deze van dolomiet en sideriet. De hardheid op de schaal van Mohs is 3,5 tot 4 en het soortelijk gewicht is 2,9 tot 3,1. De kleur is wit, grijs of roodachtig tot geelachtig bruin. Ankeriet komt voor samen met sideriet in afzettingen van ijzererts. Het is een van de mineralen van de dolomiet-siderietreeks. Ankeriet kan ontstaan ten gevolge van hydrothermaal of direct contact met grondwater. Het kan eveneens ontstaan ten gevolge van metamorfe herkristallisatie van ijzerrijke sedimentaire gesteenten. Het wordt vaak in ertsafzettingen gevonden als een gangmineraal samen voorkomend met goud en een gamma aan sulfiden. Het werd voor het eerst als een apart mineraal aanzien door W. von Haidinger in 1825 en door hem genoemd naar Mathias J. Anker (1771-1843) uit Stiermarken, een Oostenrijks mineraloog.

Milleriet is een nikkelhoudend mineraal, behorende tot de sulfidegroep, met de chemische formule NiS. Millerietkristallen zijn geel- tot bronskleurig en bezitten een trigonale structuur. Ze zijn vaak dun en naaldvormig (aciculair). Daardoor is milleriet relatief broos. De naalden bereiken vaak een lengte van 6 centimeter. Milleriet heeft de bijzondere eigenschap magnetisch te worden bij verhitting. Het mineraal is niet radioactief.

Het doorzichtig tot subdoorschijnend kleurloos, wit, grijs, blauw of groene cerussiet heeft een diamantglans, een witte streepkleur en de splijting van het mineraal is duidelijk volgens de kristalvlakken [110] en [021]. Het kristalstelsel is orthorombisch. Cerussiet heeft een gemiddelde dichtheid van 6,58, de hardheid is 3 tot 3,5 en het mineraal is niet radioactief. De dubbelbreking is 0,2730.

Het doorzichtig tot doorschijnend kleurloze, witte, roze, paarse of blauwe benitoiet heeft een glasglans, een witte streepkleur en een slechte splijting volgens het kristalvlak [1011]. De gemiddelde dichtheid is 3,6 en de hardheid is 6 tot 6,5. Het kristalstelsel is hexagonaal en het mineraal is niet radioactief.

Scorodiet heeft fascinerende kleurveranderende eigenschappen bij verschillende soorten licht, maar het meest gedenkwaardige deel van dit mineraal is dat het bij verhitting een krachtige knoflookgeur afgeeft. Deze geur wordt veroorzaakt door de hoge arseenconcentratie, waardoor het minder dan wenselijk is. Scorodiet kan ernstig ongemak veroorzaken bij hantering of bij inademing van stof.

Het doorzichtig tot doorschijnend kleurloze, grijze, gele, blauwe of groene anglesiet heeft een diamantglans, een witte streepkleur en de splijting van het mineraal is goed volgens het kristalvlak [001] en duidelijk volgens [210]. Het kristalstelsel is orthorombisch. Anglesiet heeft een gemiddelde dichtheid van 6,3, de hardheid is 2,5 tot 3 en het mineraal is niet radioactief. De brekingsindex is van 1,878 tot 1,895 en de dubbelbreking is 0,0170. Het bestaat voor 68,3 procent uit lood en is vanwege dat loodgehalte redelijk zwaar.

Het opaak kleurloze, donkergrijs tot zwarte ilvaiet heeft een submetallische glans, een bruinzwarte streepkleur en de splijting van het mineraal is duidelijk volgens de kristalvlakken [010] en [001]. Het kristalstelsel is orthorombisch. Ilvaiet heeft een gemiddelde dichtheid van 4,01, de hardheid is 5,5 tot 6 en het mineraal is niet radioactief.