Migmatiet

Het mineraal anataas is een van de drie polymorfen van titaandioxide (TiO2). De andere polymorfen zijn brookiet en rutiel. Het heeft een tetragonale kristalstructuur en wordt vooral toegepast in zonnecellen, lithium-ion batterijen, elektrochrome vensters en sensoren. Het is een halfgeleider met een bandafstand van 3,2 eV. Anataas was vroeger bekend onder de naam octaëdriet, heeft dezelfde scheikundige eigenschappen als rutiel en kristalliseert in hetzelfde systeem, maar het heeft een lagere dichtheid (3,90), is gelig, bruin of zwart van kleur en heeft een duidelijke piramidale of dubbelpiramidale kristalvorm. De glans is metalig of glansachtig bij de doorschijnende variëteit.

Het mineraal berylloniet is een zeldzaam secundair natrium-beryllium-fosfaat, met de chemische formule NaBePO4. Beryllonietkristallen zijn kleurloos tot lichtgeel en hebben een monokliene structuur. Het komt voor als massieve eenheden, die meestal op een matrix van pegmatiet zitten. Het mineraal is noch magnetisch, noch radioactief.

Het doorzichtig tot doorschijnend kleurloze, grijze, gelige of groenige strontianiet heeft een glasglans, een witte streepkleur en de splijting van het mineraal is goed volgens het kristalvlak [110]. Het kristalstelsel is orthorombisch. Strontianiet heeft een gemiddelde dichtheid van 3,78, de hardheid is 3,5 of 2,54g/cm en het mineraal is niet radioactief, behalve 16 verschillende isotopen waaronder isotoop van strontium

Brown Snowflake Obsidian is een natuurlijk glas van vulkanische oorsprong. Het glas ontstaat door de snelle afkoeling van lava die rijk is aan kiezelzuur. Door deze snelle stolling krijgen de mineralen geen tijd om te kristalliseren. De steen wordt gekenmerkt door zijn grijswitte ronde vlekken en wordt verwerkt in sieraden.

Het parelwitte, grijze, roze of gelige tot bruinige laumontiet heeft een glasglans, een witte streepkleur en een perfecte splijting volgens de kristalvlakken [110] en [010]. De gemiddelde dichtheid is 2,29 en de hardheid is 3,5 tot 4. Het kristalstelsel is monoklien en het mineraal is niet radioactief.

Het mineraal leadhilliet is een lood-sulfaat-carbonaat met de chemische formule Pb4SO4(CO3)2(OH)2, is monoklien; het komt voor als een secundair mineraal in loodafzettingen, heeft pseudohexagonale kristallen, plaatvormig, een glas- en vetglans (soms parelmoerachtig) en het is doorschijnend.

Het witte, citroengele of kleurloze weloganiet heeft een glasglans, een witte streepkleur en een perfecte splijting volgens kristalvlak [0001]. Het kristalstelsel is triklien. De gemiddelde dichtheid is 3,22 en de hardheid is 3,5. Weloganiet is niet radioactief.

Segnitite is een loodijzer (III) arsenaatmineraal. Segnitite werd voor het eerst gevonden in de ertsafzetting Broken Hill in Broken Hill, New South Wales, Australië. In 1991 werd segnitite goedgekeurd als nieuw mineraal. Segnitiet is sindsdien wereldwijd gevonden in de buurt van vergelijkbare locatietypes waar rotsen vooral rijk zijn aan zink en lood. het is genoemd naar de Australische mineraloog, edelsteenkundige en petroloog Edgar Ralph Segnit. Het mineraal is vernoemd naar ER Segnit vanwege zijn bijdragen aan de Australische mineralogie. Segnitiet is geen primair ertsmineraal, maar wordt gevonden naast andere bekende ertsmineralen zoals galena, sfaleriet, pyriet en meer. Veel mineralen die met segnitiet worden gevonden, zijn belangrijk voor industriële doeleinden. Mineralen geassocieerd met segnitite vormen metaallegeringen, batterijen en zelfs pigmenten. Karminiet en beudaniet zijn nauw verwant aan segnitiet. In feite worden vormen van beudaniet gewoonlijk verward met segnitiet, aangezien de sulfaat- en arsenaatanionen gemakkelijk met elkaar uitwisselbaar zijn. Andere minerale relaties zijn onder meer goethiet, coronadiet, agardiet, bayldoniet en mimetiet. De ingestelde parameters voor de ruimtegroep en chemische samenstelling moeten nog worden bevestigd. Segnitite heeft losse grenzen en conclusies over segnitite zijn afgeleid van bijbehorende mineralen. Chemisch gezien zijn er veel varianten van segnitiet die de metingen van ruimtegroepen en interpretaties van chemische analyses beïnvloeden. Met andere woorden, segnitite-monsters van over de hele wereld kunnen erg van elkaar verschillen, waardoor het moeilijk is om nauwkeurige chemische metingen te doen.