Danburiet

Thunder Egg is een bolvormig gesteente met een chalcedoonkern. Er komen verschillende mineralen in voor, zoals agaat, jaspis, kwarts of opaal. De stenen zien er aan de buitenkant vaak niet bijzonder uit, maar wanneer ze doormidden worden gezaagd en worden gepolijst, onthullen ze vaak mooie patronen met verschillende kleuren.

Het opake zwarte tot bruinzwarte columbiet heeft een orthorombisch kristalstelsel. De kristallen zijn meestal massief en granulair. Het breukvlak is subconchoïdaal en heeft een duidelijke splijting volgens het breukvlak [010]. De hardheid is 6 op de schaal van Mohs en de relatieve dichtheid bedraagt 6,3 g/cm³. Columbiet is noch magnetisch, noch radioactief.

Het opaak zwarte of (staal)grijze bournoniet heeft een metallische glans, een grijze streepkleur en de splijting is imperfect volgens het kristalvlak [010]. Bournoniet heeft een gemiddelde dichtheid van 5,8 en de hardheid is 3. Het kristalstelsel is orthorombisch en het mineraal is niet radioactief.

Het mineraal langiet is een secundair gehydrateerd koper-sulfaat, met de chemische formule Cu3[(OH)4SO4] · H2O. Langietkristallen zijn meestal appelblauwzeegroen en bezitten een monokliene structuur. Ze komen meestal voor op een matrix als korrelige, pseudogranulaire eenheden. Langiet is de dimorfe vorm van wroewolfeiet. Het is zowel qua uitzicht, structuur als chemische samenstelling zeer vergelijkbaar met posnjakiet. Het mineraal is noch magnetisch, noch radioactief.

Axiniet is een mineraal, een bruin tot violet-bruin, of roodachtig-bruin gelammeleerd sorosilicaat bestaande uit calcium, aluminium en boor, en is genoemd naar het Griekse woord 'Axe' (bijl), vanwege de vorm van het kristal. Het mineraal werd al in 1797 genoemd door René Just Haüy, maar zelden als edelsteen vermeld.

Het grijs tot grijsgele, groen tot blauwgroene, roze of gelige microklien heeft een glasglans, een witte streepkleur, een perfecte splijting volgens kristalvlak [001] en een goede volgens [010]. De gemiddelde dichtheid is 2,56 en de hardheid is 6 op de hardheidschaal van Mohs. Het kristalstelsel is triklien en de radioactiviteit van het mineraal is nauwelijks meetbaar. De gamma ray waarde volgens het American Petroleum Institute van microklien is 200,97. Wanneer men microklien onder de microscoop legt is deze zeer goed herkenbaar door tartan twinning (ruitjes patroon). Het is een tweeassig negatief mineraal met een 2V-hoek groter dan 65°. Helaas zijn deze kenmerken moeilijk te zien door de tartan twinning.

Het mineraal annabergiet is een gehydrateerd nikkel-arsenaat met de chemische formule Ni3(AsO4)2·8H2O. Het heeft een monokliene kristalstructuur en is isomorf met vivianiet en erythriet. De kristallen zijn fragiel en capillair; ze worden zelden teruggevonden. De kleur is appelgroen. Het was lang bekend (sinds 1758) onder de naam nikkeloker.

Het mineraal ankeriet is een calcium-ijzer-magnesium-mangaan-carbonaat met de chemische formule Ca(Fe,Mg,Mn)(CO3)2. Het is nauw verwant met dolomiet, met dit verschil dat bepaalde magnesiumionen vervangen zijn door wisselende hoeveelheden ijzer(II) en mangaan. Normaal ankeriet heeft de formule Ca2MgFe(CO3)4. De kristallografische en fysische eigenschappen lijken op deze van dolomiet en sideriet. De hardheid op de schaal van Mohs is 3,5 tot 4 en het soortelijk gewicht is 2,9 tot 3,1. De kleur is wit, grijs of roodachtig tot geelachtig bruin. Ankeriet komt voor samen met sideriet in afzettingen van ijzererts. Het is een van de mineralen van de dolomiet-siderietreeks. Ankeriet kan ontstaan ten gevolge van hydrothermaal of direct contact met grondwater. Het kan eveneens ontstaan ten gevolge van metamorfe herkristallisatie van ijzerrijke sedimentaire gesteenten. Het wordt vaak in ertsafzettingen gevonden als een gangmineraal samen voorkomend met goud en een gamma aan sulfiden. Het werd voor het eerst als een apart mineraal aanzien door W. von Haidinger in 1825 en door hem genoemd naar Mathias J. Anker (1771-1843) uit Stiermarken, een Oostenrijks mineraloog.