Arseen

Het is raadzaam om arseen voorzichtig te hanteren om stofvorming te voorkomen en daarna grondig uw handen te wassen. Draag een stofmasker bij het snijden of polijsten van arseen om inademing van zware metaaldeeltjes te voorkomen. Bewaar arseen in een afgesloten container in een goed geventileerde ruimte, buiten bereik van kinderen en huisdieren. Voor degenen die zich bezighouden met kristalheling, stop het nooit in uw mond.

Arsenic omvat ongeveer 1,5 ppm (0,00015%) van de aardkorst en is het 53e meest voorkomende element. Typische achtergrondconcentraties van arseen zijn niet hoger dan 3 ng / m in de atmosfeer; 100 mg / kg in grond; en 10 μg / L in zoet water. Mineralen met de formule MAsS en MAs2 (M = Fe, Ni, Co) zijn de dominante commerciële bronnen van arseen, samen met realgar (een arseensulfidemineraal) en natief (elementair) arseen. Een illustratief mineraal is arsenopyriet (FeAsS), dat structureel verwant is aan ijzerpyriet. Er zijn veel minder belangrijke As-bevattende mineralen bekend. Arseen komt ook in verschillende organische vormen voor in het milieu. Volgens de British Geological Survey en de United States Geological Survey was China in 2014 de grootste producent van wit arseen met een wereldaandeel van bijna 70%, gevolgd door Marokko, Rusland en België. De meeste arseenraffinage-operaties in de VS en Europa zijn gesloten vanwege milieuproblemen. Arseen wordt aangetroffen in de smelterijstof van koper-, goud- en loodsmelterijen en wordt voornamelijk gewonnen uit koperverfijningsstof. Bij het roosteren van arsenopyriet in lucht sublimeert arseen als arseen (III) oxide waardoor ijzeroxiden achterblijven, terwijl roosteren zonder lucht resulteert in de productie van grijs arseen. Verdere zuivering van zwavel en andere chalcogenen wordt bereikt door sublimatie in vacuüm, in een waterstofatmosfeer of door destillatie uit gesmolten lood-arseenmengsel.

Rattenkruit, een verbinding van arsenicum en zuurstof, was een zeer bekend gif om ratten en muizen te bestrijden. Tot in de 20e eeuw werd loodarsenaat als pesticide gebruikt in de fruitteelt. Wegens de schadelijke gevolgen hiervan voor de sproeiers is men later op andere middelen overgestapt. In de 19e eeuw werd koperarsenaat als kleurstof gebruikt in snoepgoed. Arseen was vroeger een bestanddeel van tonica. Arseen als moordwapen Omdat het vrijwel niet te detecteren was, zijn in het verleden veel moorden gepleegd door de slachtoffers te vergiftigen met arseenverbindingen. Arseen is wellicht de stof die in de geschiedenis voor gifmoord het meest werd gebruikt. Verondersteld wordt wel dat Napoleon Bonaparte op deze wijze aan zijn einde is gekomen; bij onderzoek bleek dat zijn lichaam grote hoeveelheden arseen bevatte. Italiaans onderzoek in 2008 heeft echter aangetoond dat mensen in Napoleons tijd aan 100 maal hogere doses arseen blootstonden dan tegenwoordig. Dit zou komen omdat arseen toen veel gebruikt werd in bijvoorbeeld lijm en verf. Napoleon bleek geen hogere hoeveelheid arseen in zijn lichaam te hebben gehad dan zijn vrouw en zoon. Pas na de uitvinding van de marshtest werd het mogelijk om zelfs zeer lage concentraties van dit element aan te tonen. Daar arseen in de haren en nagels wordt opgeslagen, kan het, ook lang na de dood, in het laboratorium aangetoond worden. Als prepareermiddel In de taxidermie, het opzetten van een dier, werd arseen gebruikt om geprepareerde specimina te beschermen tegen insecten zoals motten, het spekkevertje en de museumkever. De toepassing was niet zozeer gericht op het weghouden van insecten, maar veeleer op het doden ervan alvorens ze hun vernietigende werk konden voortzetten. Bij het prepareren gebruikte men, afhankelijk van het soort op te zetten dier, een pasta die bestond uit arseen, zeepvlokken, water, kamfer, krijt en kalium. Deze pasta werd na het villen met behulp van een penseel aangebracht. Deze methode werd vooral voor kleine specimina gebruikt, van vogels tot maximaal de maat van een vos. Bij grotere dieren werden de huiden eerst gelooid, waarna een laagje van deze pasta aan de binnenzijde werd aangebracht. Ook werd de huid wel gedompeld in een bad met arseen. Het gebruik van arseen heeft bij taxidermisten in vroeger tijden legio gevallen van blindheid en zwerende wonden veroorzaakt. Wegens de hoge toxiciteit wordt de stof door taxidermisten vrijwel niet meer gebruikt. Er zijn nu producten in de handel die minstens even doeltreffend zijn, zonder de risico's van arseen.