Wavelliet

Wavelliet komt veel voor als secundair mineraal in laaggradig aluminiumhoudend metamorf gesteente en in fosfaatgesteenten. De typelocatie is de High Down groeve in Barnstaple, Devonshire, Engeland.

Wavellite werd voor het eerst beschreven in 1805 voor een gebeurtenis in High Down, Filleigh, Devon, Engeland en genoemd door William Babington in 1805 ter ere van Dr. William Wavell (1750-1829), een arts, botanicus, historicus en natuuronderzoeker uit Devon. , die het mineraal onder de aandacht van collega-mineralogen brachten. Het komt samen met crandalliet en varisciet voor bij breuken in aluminiumhoudend metamorf gesteente, in hydrothermische gebieden en in afzettingen van fosfaatgesteente. Het wordt gevonden op een grote verscheidenheid aan locaties, met name in het gebied Mount Ida, Arkansas in het Ouachita-gebergte. Het wordt soms gebruikt als edelsteen.

Het wordt soms als edelsteen gebruikt.

Wavelliet wordt beschouwd als een van de kwartsstenen die door de oude Kelten werden gebruikt en waarvan zij geloofden dat het magisch ziekten bij vee kon genezen. Bovendien wordt beweerd dat oude beschavingen van Midden- en Zuid-Amerika wavelliet in menselijke schedelvormen zouden snijden en deze zouden vereren, hoewel er geen originele artefacten zijn opgegraven om dit te verifiëren.

Het wordt gevonden op een grote verscheidenheid aan locaties, met name in het gebied Mount Ida, Arkansas in het Ouachita-gebergte.

Wavelliet het goede in een persoon naar boven haalt en hen helpt meer medeleven en vriendelijkheid voor anderen te tonen. Door velen beschouwd als een symbool van vrede en liefde, wordt gezegd dat deze steen de verborgen emoties van een persoon kan onthullen, waardoor ze kunnen genezen van trauma uit het verleden. Vaak gebruikt tijdens rituelen bij volle en nieuwe maan, kan het iemands intuïtieve vaardigheden en innovatieve ideeën vergroten.