Turkoois

Turkoois is veilig om mee om te gaan in zijn afgewerkte, gepolijste staat, maar overmatige blootstelling aan het stof kan leiden tot zware metalenvergiftiging. Draag een stofmasker bij het snijden of polijsten van turkoois om stofinhalatie te minimaliseren. Bewaar het in een afgesloten container in een goed geventileerde ruimte, weg van kinderen en huisdieren. Voor degenen die betrokken zijn bij kristalgenezing, stop het nooit in je mond.

Kleur, helderheid, patroon, hardheid, herkomst en gewicht zijn belangrijke indicatoren om de prijs van turkoois te meten. Vaak gebruikt om allerlei soorten sieraden te maken, kost een steen van ongeveer 10 mm bij gewone kwaliteit meestal $ 2- $ 10/stuk, terwijl de meest unieke exemplaren van de hoogste kwaliteit van dezelfde grootte voor duizenden dollars kunnen worden verkocht.

De matige duurzaamheid van turkoois komt voort uit de neiging om een matrix van andere mineralen te bevatten, wat mogelijk zwakke plekken creëert die de vatbaarheid voor breuken bij impact vergroten.

De gevoeligheid van turkoois voor water, zonlicht, hitte, vlekken en chemicaliën maakt het minder geschikt voor dagelijks gebruik zonder zorgvuldige onderhoud.

Het fijnste turkoois bereikt een maximale Mohs-hardheid van iets minder dan 6, of iets meer dan vensterglas. Kenmerkend voor een cryptokristallijn mineraal, vormt turkoois bijna nooit eenkristallen, en al zijn eigenschappen zijn zeer variabel. Röntgendiffractietesten tonen aan dat het kristalsysteem triklinisch is. Met een lagere hardheid komt een lager soortelijk gewicht (2,60–2,90) en een grotere porositeit; deze eigenschappen zijn afhankelijk van de korrelgrootte. De glans van turkoois is typisch wasachtig tot subvitreus en de doorzichtigheid is meestal ondoorzichtig, maar kan in dunne secties halfdoorschijnend zijn. De kleur is net zo variabel als de andere eigenschappen van het mineraal, variërend van wit tot poederblauw tot hemelsblauw en van blauwgroen tot geelachtig groen. Het blauw wordt toegeschreven aan idiochromatisch koper, terwijl het groen het resultaat kan zijn van ijzeronzuiverheden (ter vervanging van aluminium) of uitdroging. De brekingsindex van turkoois (zoals gemeten met natriumlicht, 589,3 nm) is ongeveer 1,61 of 1,62; dit is een gemiddelde waarde die wordt gezien als een enkele aflezing op een gemologische refractometer, vanwege de bijna altijd polykristallijne aard van turkoois. Uit zeldzame eenkristallen is een waarde van 1,61-1,65 (dubbele breking 0,040, biaxiaal positief) gehaald. Een absorptiespectrum kan ook worden verkregen met een draagbare spectroscoop, die een lijn onthult bij 432 nm en een zwakke band bij 460 nm (dit wordt het best gezien met sterk gereflecteerd licht). Onder langgolvig ultraviolet licht kan turkoois af en toe groen, geel of helder blauw fluoresceren; het is inert onder kortegolf-ultraviolet en röntgenstraling. Turkoois is onoplosbaar in alles behalve verwarmd zoutzuur. De streep is bleek blauwachtig wit en de breuk is conchoïdaal, waardoor een wasachtige glans achterblijft. Ondanks zijn lage hardheid in vergelijking met andere edelstenen, heeft turkoois een goede glans. Turkoois kan ook worden doorspekt met vlekken van pyriet of worden afgewisseld met donkere, spinachtige limonietaderingen. Turkoois is bijna altijd cryptokristallijn en massief en neemt geen duidelijke uiterlijke vorm aan. Kristallen, zelfs op microscopische schaal, zijn zeldzaam. Meestal is de vorm een ader- of breukvullend, nodulair of botryoidaal in gewoonte. Vormen van druipsteen zijn gemeld. Turkoois kan ook pseudomorf veldspaat, apatiet, andere mineralen of zelfs fossielen vervangen. Odontoliet is fossiel bot of ivoor waarvan in het verleden werd aangenomen dat het werd veranderd door turkoois of soortgelijke fosfaatmineralen zoals het ijzerfosfaat vivianiet. Vergroeiing met andere secundaire kopermineralen zoals chrysocolla komt ook veel voor.

Turkoois wordt voornamelijk gevonden als secundair mineraal in koper-ertsen. De typelocatie is de Nisjapoer afzetting in Iran. Ook in de Sinaï werd het mineraal gedolven en in Serabit el-Khadim is een tempel gewijd aan de Egyptische "Vrouwe van Torquoise", (de godin Hathor). Tijdens het Ottomaanse Rijk werd turkoois als kostbaar mineraal geëxporteerd, vooral naar Perzië. Momenteel wordt turkoois in Mexico, de Verenigde Staten, China en Iran gewonnen.

Turquoise afzettingen vormen zich waarschijnlijk op meer dan één manier. Een typische turkooizen afzetting begint echter met hydrothermische afzetting van kopersulfiden. Dit vindt plaats wanneer hydrothermische vloeistoffen koper uitlogen uit een gastgesteente, wat typisch een indringing is van calc-alkalisch gesteente met een matig tot hoog silicagehalte dat relatief geoxideerd is. Het koper wordt opnieuw afgezet in meer geconcentreerde vorm als koperporfier, waarin aders van kopersulfide voegen en breuken in het gesteente vullen. Afzetting vindt voornamelijk plaats in de kaliumveranderingszone, die wordt gekenmerkt door omzetting van bestaande veldspaat in kaliumveldspaat en afzetting van kwarts en micas bij een temperatuur van 400–600 ° C (752–1,112 ° F) Turkoois is een secundair of supergeen mineraal , niet aanwezig in de originele koperen porfier. Het vormt zich wanneer meteoorwater (regen of sneeuw die het aardoppervlak infiltreert) door het koperporfier sijpelt. Opgeloste zuurstof in het water oxideert de kopersulfiden tot oplosbare sulfaten en de zure, met koper beladen oplossing reageert vervolgens met aluminium- en kaliummineralen in het gastgesteente om turkoois neer te slaan. Dit vult typisch aderen in vulkanisch gesteente of fosfaatrijke sedimenten. Afzetting vindt gewoonlijk plaats bij een relatief lage temperatuur, 90–195 ° C (194–383 ° F), en lijkt gemakkelijker voor te komen in droge omgevingen. Turkoois op het Sinaï-schiereiland wordt gevonden in zandstenen uit het onder Carboon, bedekt met basaltstromen en kalksteen uit het boven Carboon. De bovenliggende bedden waren vermoedelijk de bron van het koper, dat als turkoois neersloeg in knobbeltjes, horizontale naden of verticale voegen in de zandstenen bedden. De klassieke Iraanse afzettingen worden gevonden in zandsteen en kalksteen van de Tertiaire leeftijd werd binnengedrongen door apatietrijke porfierachtige trachieten en mafisch gesteente. Supergene verandering brak het gesteente en zette een deel van de mineralen in het gesteente om in aluniet, dat aluminium en fosfaat bevrijdde om te combineren met koper uit geoxideerde kopersulfiden om turkoois te vormen. Dit proces vond plaats op een relatief geringe diepte en in 1965 waren de mijnen "dieptepunt" op een diepte van gemiddeld slechts 9 meter (30 ft) onder het oppervlak. Turquoise afzettingen zijn wijdverbreid in Noord-Amerika. Sommige afzettingen, zoals die van de provincies Saguache en Conejos in Colorado of de Cerrillos Hills in New Mexico, zijn typische supergene afzettingen gevormd uit koperen porfier. De afzettingen in Cochise County, Arizona, zijn te vinden in kwartsiet uit het Cambrium en geologisch jong graniet en dalen minstens 54 meter diep.

Turkoois is een halfedelsteen en wordt al eeuwenlang gebruikt in sieraden en ter verfraaiing van gebouwen. Imitatieturkoois werd voor het eerst in 1972 in Frankrijk gemaakt, maar de eigenschappen van deze imitatie verschillen van die van de natuurlijke variëteiten. Toch is de meest verkochte turkoois nu synthetisch.

Turkoois was misschien wel de eerste steen die door mensen werd begeerd en de geschiedenis van deze steen gaat terug tot enkele duizenden jaren voor Christus. Bewonderd door de Egyptenaren, Native Americans, Chinezen en vele andere culturen, werd turkoois beschouwd als een magische steen en een symbool van geluk. Turkoois is de geboortesteen van december.

Sinai

Sinds tenminste de eerste dynastie (3000 v.Chr.) In het oude Egypte, en mogelijk daarvoor, werd turkoois gebruikt door de Egyptenaren en werd het door hen gedolven op het Sinaï-schiereiland. Deze regio stond bekend als het land van turkoois door de inheemse Monitu. Er zijn zes mijnen op het schiereiland, allemaal aan de zuidwestkust, met een oppervlakte van ongeveer 650 km2. De twee belangrijkste van deze mijnen, vanuit historisch perspectief, zijn Serabit el-Khadim en Wadi Maghareh, waarvan wordt aangenomen dat ze tot de oudste bekende mijnen behoren. De voormalige mijn ligt ongeveer 4 kilometer van een oude tempel gewijd aan de godheid Hathor.Iran

Iran is al minstens 2000 jaar een belangrijke bron van turkoois. Het werd aanvankelijk door Iraniërs "pērōzah" genoemd, wat "overwinning" betekent, en later noemden de Arabieren het "fayrūzah", wat in het Modern Perzisch wordt uitgesproken als "fīrūzeh". In de Iraanse architectuur werd het blauwe turkoois gebruikt om de koepels van paleizen te bedekken, omdat de intens blauwe kleur ook een symbool was van de hemel op aarde.

Verenigde Staten

Een fraai turkoois exemplaar uit Los Cerrillos, New Mexico, VS, in het Smithsonian Museum. Cerrillos-turkoois werd veel gebruikt door indianen voorafgaand aan de Spaanse verovering.

Bisbee-turkoois heeft gewoonlijk een harde chocoladebruin gekleurde matrix.

Onbehandeld turkoois, Nevada, VS. Ruwe goudklompjes uit de McGinness Mine, Austin. Blauwe en groene cabochons met spinnenweb, Bunker Hill Mine, Royston

Het zuidwesten van de Verenigde Staten is een belangrijke bron van turkoois; Arizona, Californië (provincies San Bernardino, Imperial, Inyo), Colorado (provincies Conejos, El Paso, Lake, Saguache), New Mexico (provincies Eddy, Grant, Otero, Santa Fe) en Nevada (Clark, Elko, Esmeralda County, Eureka , Lander, Mineral County en Nye provincies) zijn (of waren) bijzonder rijk. De afzettingen van Californië en New Mexico werden gedolven door pre-Columbiaanse indianen met behulp van stenen werktuigen, sommige lokaal en sommige zelfs zo ver weg als centraal Mexico. Cerrillos, New Mexico wordt verondersteld de locatie te zijn van de oudste mijnen; vóór de jaren twintig was de staat de grootste producent van het land; het is vandaag min of meer uitgeput. Slechts één mijn in Californië, gelegen in Apache Canyon, functioneert momenteel op commerciële capaciteit.

Andere bronnen

Turkooise prehistorische artefacten (kralen) zijn bekend sinds het vijfde millennium voor Christus van locaties in de oostelijke Rhodopes in Bulgarije - de bron voor de grondstof is mogelijk gerelateerd aan het nabijgelegen Spahievo-veld voor lood-zinkerts.

China is al 3.000 jaar of langer een kleine bron van turkoois. Materiaal van edelsteenkwaliteit, in de vorm van compacte knobbeltjes, wordt aangetroffen in de gebroken, verkiezelde kalksteen van Yunxian en Zhushan, in de provincie Hubei. Bovendien meldde Marco Polo turkoois gevonden in het huidige Sichuan. Het meeste Chinese materiaal wordt geëxporteerd, maar er zijn een paar gravures die op een vergelijkbare manier als jade zijn bewerkt. In Tibet zouden afzettingen van edelsteenkwaliteit bestaan in de bergen van Derge en Nagari-Khorsum in respectievelijk het oosten en westen van de regio.

Andere opmerkelijke plaatsen zijn onder meer: Afghanistan; Australië (Victoria en Queensland); Noord-India; Noord-Chili (Chuquicamata); Cornwall; Saksen; Silezië; en Turkestan.

Plinius de Oudere verwees naar het mineraal als callais (van het oude Griekse κάλαϊς) en de Azteken kenden het als chalchihuitl. Het woord turkoois dateert uit de 17e eeuw en is afgeleid van het Franse turquois dat "Turks" betekent, omdat het mineraal voor het eerst via Turkije naar Europa werd gebracht vanuit mijnen in het historische Khorasan van Iran (Perzië).

Turkoois energy moedigt de gebruiker aan om een leven van waarheid en integriteit te leiden. Er wordt aangenomen dat het sterke helderziende vermogens vertoont wanneer het op de Keelchakra wordt gebruikt. Er wordt gezegd dat het evenwicht en harmonie brengt in de vrouwelijke en mannelijke eigenschappen van een persoon. Turkoois kan als sieraad worden gedragen, in een zak worden gedragen of in een kamer worden geplaatst om de voordelen van zijn positieve energie te verspreiden.