Shattuckiet

Fluorapatiet is het meest voorkomende lid van de apatietgroep. Behalve in mijnen over de hele wereld komt dit mineraal ook voor in menselijke tanden die worden blootgesteld aan fluoride (bijvoorbeeld via tandpasta). Hoewel ze kleurloos zijn als ze puur zijn, worden kristallen vaak gevormd met kleine onzuiverheden die ze een breed scala aan kleuren geven. Sommige bijzonder aantrekkelijke of diepgekleurde exemplaren kunnen door verzamelaars worden gezocht. Aan de industriële kant van de dingen wordt de fluorapatiet soms gedolven als een bron van fosfor.

In zijn natuurlijke, "ruwe" vorm heeft het een dichtheid van zo'n 1100 kg/m³. Als het tot 850-900 °C verhit wordt, zet het uit tot wel twintigmaal zijn oorspronkelijke volume. Dat komt doordat het bij die temperatuur zacht begint te worden (het is immers een glas) en het in het materiaal aanwezige water een groot aantal minuscule belletjes vormt. Daarbij worden er grote poriën gevormd, waardoor de dichtheid verlaagd wordt tot wel 30-150 kg/m³. Het geëxpandeerde materiaal is helder wit, ten gevolge van de reflecties van de opgesloten belletjes.

Het donkergrijze of donkerbruine haueriet heeft een roodbruine streepkleur, een metallische glans en een perfecte splijting volgens de kristalvlakken [100], [010] en [001]. De gemiddelde dichtheid is 3,463 en de hardheid is 4. Het kristalstelsel is isometrisch en het mineraal is niet radioactief.

Het gesteente eclogiet is mafisch (basaltisch) van chemische samenstelling. Het wordt weleens onder de peridotieten gerekend, maar is eigenlijk geen ultramafisch gesteente. Eclogiet wordt ook weleens ingedeeld bij de mantelgesteentes, wat in feite onjuist is omdat het oorspronkelijk geen mantelmateriaal is. Omdat de eclogiet facies voorkomt bij een druk hoger dan normaal in de korst, komt eclogiet weinig voor en wijst het op speciale tektonische omstandigheden. Onverweerd is eclogiet een opvallend gesteente, met als mineralen rode tot paarse granaten (almandien tot pyroop) in een matrix van gifgroene clinopyroxeen (omphaciet). Hoewel deze twee mineralen karakteristiek zijn voor eclogiet, kunnen verder ook kyaniet, rutiel, kwarts (soms als zijn hogedruk-polymorf coesiet), retrograde amfibolen zoals glaucofaan, retrograde titaniet, fengiet en paragoniet (witte micas), zoisiet, dolomiet en diamant voorkomen. Als veel retrograde mineralen aanwezig zijn wordt ook wel gesproken van "retro-eclogiet".

Carbonatiet bestaat gewoonlijk uit rond de 70% carbonaten, zoals calciet, dolomiet, ankeriet of zeldzame carbonaten als ancyliet, nyerereiet of gregoryiet. Vanwege de lage concentratie silica (SiO2) komen in carbonatieten vaak mineralen als natroliet, sodaliet, meliliet, olivijn (met name forsteriet) en pyroxeen (met name diopsiet en aegirien) voor. Andere mogelijke silicaten zijn mica (met name flogopiet), kaliveldspaat, alkalirijke amfibool, zirkoon, vermiculiet, wollastoniet en titaniet. Daarnaast kunnen diverse oxiden (bijvoorbeeld magnetiet, ilmeniet, rutiel, perovskiet, pyrochloor, chalcopyriet), sulfaten, fosfaten (bijvoorbeeld bariet, apatiet) en halogeniden (fluoriet) voorkomen. Chemisch gezien zijn carbonatieten verrijkt in incompatibele elementen als barium, cesium of rubidium; en verarmd in compatibele elementen als hafnium, zirkonium en titanium. Samen met de onderverzadiging in silica wordt dit als een aanwijzing gezien dat ze zijn hun oorsprong hebben in een zeer lage graad van partieel smelten. In het veld kan carbonatiet sterk lijken op marmer, een veel minder zeldzaam gesteente. Beide zijn kristallijn gesteente dat voor het grootste deel uit carbonaten bestaat. Carbonatiet valt echter te onderscheiden door mineralen die alleen in stollingsgesteente voorkomen (marmer is van oorsprong een sedimentair gesteente waarin dergelijke mineralen niet voorkomen). Carbonatieten worden vaak geassocieerd met andere silica-onderverzadigde stollingsgesteenten als ijoliet, melteigiet, tescheniet, lamprofier, fonoliet, foyaiet, shonkiniet, foïdehoudende pyroxeniet (essexiet) en nefelien-syeniet. Een typische vorm van metasomatisme van carbonatieten is fenitisatie, waarbij de mineralen arfvedsoniet, barkevikiet, glaucofaan en diverse titanium- en ijzeroxiden in metasomatische halo's voorkomen. Carbonatiet met een afanitische textuur wordt alvikiet genoemd, met een faneritische textuur soviet. Andere onderverdelingen zijn rauhaugiet (rijk in dolomiet), beforsiet (rijk in ankeriet) en lengaiet (rijk in alkalimetalen). Wanneer het gesteente uit 50-70% carbonaten bestaat, wordt het een silico-carbonatiet genoemd.

Het transparante tot opake bruine tot rode descloïziet heeft een orthorombisch kristalstelsel. De kristallen zijn prismatisch tot tabulair van vorm, en komen meestal als aggregaten voor, soms ook als korsten of stalactitische aggregaten op gesteenten. De hardheid is 3 tot 3,5 op de schaal van Mohs en de relatieve dichtheid bedraagt 6,2 g/cm³. Het is zichtbaar pleochroïstisch en oplosbaar in zuren. Descloïziet is noch magnetisch, noch radioactief.

Het doorzichtig tot doorschijnend kleurloze, witte, of gelige scheeliet heeft een glasglans, een witte streepkleur en de splijting van het mineraal is duidelijk volgens het kristalvlak [010]. Het kristalstelsel is tetragonaal. Scheeliet heeft een gemiddelde dichtheid van 6,01, de hardheid is 4 tot 5 en het mineraal is niet radioactief.

Het mineraal gibbsiet is een aluminium-hydroxide met de chemische formule Al(OH)3.