Seleniet Satijn Spar

De slechte taaiheid van seleniet Satijn Spar is te wijten aan zijn vezelachtige structuur en perfecte splijting, waardoor het gevoelig is voor barsten en afsplinteren onder stress of impact.

Seleniet Satijn Spar is gevoelig voor schade door water, hitte, vlekken en chemicaliën, waardoor het kwetsbaar is voor dagelijks gebruik waar dergelijke blootstellingen vaak voorkomen.

Gips wordt in de natuur als verschillende variëteiten gevonden. De transparante en splitsbare variant wordt seleniet genoemd. De zijdeachtige en vezelige variëteit wordt gewoonlijk satijnen spar genoemd. De korrelige en massieve variëteit wordt albast genoemd. In droge gebieden kan gips voorkomen in een bloemachtige vorm, meestal ondoorzichtig, met ingebedde zandkorrels die woestijnroos worden genoemd.

Gips is matig oplosbaar in water (~ 2,0-2,5 g/l bij 25 °C) en, in tegenstelling tot de meeste andere zouten, vertoont het een retrograde oplosbaarheid en wordt het minder oplosbaar bij hogere temperaturen. Wanneer gips in lucht wordt verwarmd, verliest het water en wordt het eerst omgezet in calciumsulfaathemihydraat (bassaniet, vaak eenvoudigweg "gips" genoemd) en, indien verder verwarmd, in watervrij calciumsulfaat (anhydriet). Net als bij anhydriet is ook de oplosbaarheid van gips in zoutoplossingen en in pekel sterk afhankelijk van de NaCl-concentratie (gewoon keukenzout). De structuur van gips bestaat uit lagen calcium (Ca) en sulfaat (SO4) ionen stevig aan elkaar gebonden. Deze lagen worden door middel van een zwakkere waterstofbinding door bladen van anionwatermoleculen met elkaar verbonden, waardoor de kristal perfecte splitsing langs de bladen (in het {010} vlak) ontstaat.

Gips is een veel voorkomend mineraal, met dikke en uitgebreide verdampingsbedden in combinatie met afzettingsgesteenten. Het is bekend dat afzettingen al in de Archaïsche eon voorkomen in lagen. Gips wordt afgezet uit meer- en zeewater, maar ook uit warmwaterbronnen, uit vulkanische dampen en sulfaatoplossingen in aderen. Hydrothermisch anhydriet in aderen wordt gewoonlijk gehydrateerd tot gips door grondwater bij blootstelling aan het oppervlak. Het wordt vaak geassocieerd met de mineralen haliet en zwavel. Gips is het meest voorkomende sulfaatmineraal. Zuiver gips is wit, maar andere stoffen die als onzuiverheden worden aangetroffen, kunnen een breed scala aan kleuren geven aan lokale afzettingen. Omdat gips na verloop van tijd oplost in water, wordt gips zelden in de vorm van zand aangetroffen. De unieke omstandigheden van het White Sands National Park in de Amerikaanse staat New Mexico hebben echter geleid tot een uitgestrektheid van 710 km (270 vierkante mijl) wit gipszand, genoeg om de Amerikaanse bouwsector 1000 jaar van gipsplaat te voorzien. Commerciële exploitatie van het gebied, fel tegengewerkt door omwonenden, werd in 1933 definitief verhinderd toen president Herbert Hoover de gipsduinen tot beschermd rijksmonument verklaarde. Gips wordt ook gevormd als bijproduct van sulfide-oxidatie, onder andere door pyrietoxidatie, wanneer het gegenereerde zwavelzuur reageert met calciumcarbonaat. De aanwezigheid ervan duidt op oxiderende omstandigheden. Onder reducerende omstandigheden kunnen de sulfaten die het bevat weer worden gereduceerd tot sulfide door sulfaatreducerende bacteriën. Dit kan leiden tot ophoping van elementair zwavel in oliehoudende formaties, zoals zoutkoepels, waar het kan worden gewonnen met behulp van het Frasch-proces. Elektriciteitscentrales die kolen verbranden met rookgasontzwaveling produceren grote hoeveelheden gips als bijproduct van de wassers. Orbitale foto's van de Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) hebben het bestaan van gipsduinen in het noordelijke poolgebied van Mars aangetoond, wat later op grondniveau werd bevestigd door de Mars Exploration Rover (MER) Opportunity.

Gips is door de geschiedenis heen voor veel verschillende toepassingen gebruikt. Een witte variant heet albast en was al sinds de oudheid een populair materiaal voor beeldhouwkunst. Tegenwoordig is gips een belangrijk ingrediënt in veel meststoffen, pleisters en cement, en wordt het ook gebruikt in sommige voedselbereidingen.

Commerciële hoeveelheden gips zijn te vinden in de steden Araripina en Grajaú in Brazilië; in Pakistan, Jamaica, Iran (de op één na grootste producent ter wereld), Thailand, Spanje (de belangrijkste producent in Europa), Duitsland, Italië, Engeland, Ierland en Canada[20] en de Verenigde Staten. Grote open steengroeven bevinden zich op veel plaatsen, waaronder Fort Dodge, Iowa, dat op een van de grootste gipsafzettingen ter wereld ligt, en Plaster City, Californië, Verenigde Staten, en East Kutai, Kalimantan, Indonesië. Er zijn ook verschillende kleine mijnen in plaatsen zoals Kalannie in West-Australië, waar gips wordt verkocht aan particuliere kopers voor toevoeging van calcium en zwavel en vermindering van aluminiumtoxiciteit op de bodem voor landbouwdoeleinden.