Dioriet

Dioriet is een diepte- of ganggesteente dat ontsloten raakt bij tektonische opheffing bij orogenese. Het wordt gevormd in de kern en de magma-gangen van redelijk mafische vulkanen.

Diorite , dat zeer zeldzaam is, ligt ten grondslag aan relatief kleine gebieden; bronlocaties zijn onder meer Leicestershire (een naam voor microdioriet - markfieldiet - bestaat doordat de rots is gevonden in het dorp Markfield) en Aberdeenshire, VK; Guernsey; Sondrio, Italië; Thüringen en Saksen in Duitsland; Finland; Roemenië; Noordoost-Turkije; centraal Zweden; zuidelijk Vancouver Island rond Victoria; de Darran Range van Nieuw-Zeeland; het Andesgebergte; en Concordia in Zuid-Afrika. Een orbiculaire variëteit die op Corsica wordt aangetroffen, wordt corsiet genoemd.

Daciet, andesiet, granodioriet, dioriet, aderkwarts en verkiezelde tufsteen

Diorite , dat een mix van mineralen is, varieert in zijn eigenschappen, maar is over het algemeen moeilijk (zijn dominante mineralen hebben hardheden van ongeveer 6 op de schaal van Mohs). Dit maakt het moeilijk om te snijden en mee te werken, maar maakt het ook mogelijk om het fijn te bewerken en hoog te polijsten, en om een duurzaam afgewerkt werk te geven. Een relatief veelvuldig gebruik van dioriet was voor inscriptie, omdat het gemakkelijker is om in reliëf te snijden dan in driedimensionale beeldhouwwerken. Het gebruik van dioriet in de kunst was het belangrijkst onder zeer vroege beschavingen in het Midden-Oosten, zoals het oude Egypte, Babylonië, Assyrië en Sumerië. Het werd in vroege tijden zo gewaardeerd dat het eerste grote Mesopotamische rijk - het rijk van Sargon van Akkad - het nemen van dioriet als een doel van militaire expedities noemde. Pallavas mamallapuram is een geweldig voorbeeld van dioriet reliëfsculptuur. Hoewel men diorietkunst uit latere perioden kan vinden, werd het populairder als structurele steen en werd het vanwege zijn duurzaamheid vaak gebruikt als bestrating. Dioriet werd gebruikt door zowel de Inca- als de Maya-beschaving, maar vooral voor vestingmuren, wapens, enz. Het was vooral populair bij middeleeuwse islamitische bouwers. In latere tijden werd dioriet algemeen gebruikt als kasseien; Tegenwoordig zijn er veel diorieten geplaveide straten te vinden in Engeland, Guernsey en Schotland, en verspreid over de hele wereld in plaatsen als Ecuador en China. Hoewel dioriet van nature een ruwe textuur heeft, is het vermogen om een polijstmiddel aan te brengen te zien in de dioriettrappen van St. Paul's Cathedral in Londen, waar eeuwenlang voetverkeer de trappen tot een glans heeft gepolijst.

Diorite , hoewel niet zeldzaam, ligt ten grondslag aan relatief kleine gebieden; bronlocaties zijn onder meer Leicestershire (een naam voor microdioriet - markfieldiet - bestaat doordat de rots is gevonden in het dorp Markfield) en Aberdeenshire, VK; Guernsey; Sondrio, Italië; Thüringen en Saksen in Duitsland; Finland; Roemenië; Noordoost-Turkije; centraal Zweden; zuidelijk Vancouver Island rond Victoria; het Darrans-assortiment van Nieuw-Zeeland; het Andesgebergte. Een orbiculaire variëteit die op Corsica wordt aangetroffen, wordt corsiet genoemd.