Hoornsteen

Hoornsteen is doorgaans niet giftig, tenzij het in poedervorm is. Langdurige blootstelling aan fijngemalen poeder kan tot silicose leiden. Draag daarom bij het snijden of polijsten hoornsteen een stofmasker om te voorkomen dat u het stof inademt.

Hoornsteen is een vorm van kwarts, gekenmerkt door zijn microkristallijne of cryptokristallijne structuur. Deze unieke structuur geeft de steen een uitzonderlijk niveau van taaiheid, waardoor deze zeer goed bestand is tegen afbrokkelen of barsten onder dagelijkse gebruiksomstandigheden.

Hoornsteen is stabiel onder alledaagse omstandigheden vanwege de inherente weerstand tegen blootstelling aan licht en contact met gewone huishoudelijke schoonmaakmiddelen. Het behoudt zijn uiterlijk goed, zelfs bij blootstelling aan vocht of droge omstandigheden, en wordt niet gemakkelijk aangetast door vervuiling.

Er zijn talrijke variëteiten van de hoornsteen , ingedeeld op basis van hun zichtbare, microscopische en fysieke kenmerken. Enkele van de meest voorkomende soorten zijn:

De cryptokristallijne aard van chert, gecombineerd met zijn bovengemiddelde vermogen om weersinvloeden, herkristallisatie en metamorfose te weerstaan, heeft het tot een ideale rots gemaakt voor het behoud van vroege levensvormen. Bijvoorbeeld: de 3,2 Ga chert van de Fig Tree Formation in het Barberton-gebergte tussen Swaziland en Zuid-Afrika bewaarde niet-koloniale eencellige bacterieachtige fossielen. De Gunflint Chert in het westen van Ontario (1,9 tot 2,3 Ga) bewaart niet alleen bacteriën en cyanobacteriën, maar ook organismen waarvan wordt aangenomen dat ze ammoniak consumeren en sommige die lijken op groene algen en schimmelachtige organismen. De Apex Chert (3,4 Ga) van de Pilbara craton, Australië bewaarde elf taxa van prokaryoten. De Bitter Springs Formation van het Amadeus Basin, Centraal Australië, bewaart 850 Ma cyanobacteriën en algen. De Rhynie chert (410 Ma) van Schotland heeft overblijfselen van een Devoon landflora en -fauna die zo perfect bewaard is gebleven dat het cellulaire studies van de fossielen mogelijk maakt.

Geen

Hulpmiddelen

Een primair historisch gebruik van de gewone hoornsteen en vuursteen was voor vuurwapens met vuursteen, waarbij de vuursteen die een metalen plaat raakt een vonk produceert die een klein reservoir met zwart poeder ontsteekt en het vuurwapen ontlaadt.

Bouw

In sommige gebieden is de hoornsteen alomtegenwoordig als beekgrind en veldsteen en wordt deze momenteel gebruikt als constructiemateriaal en wegdek. Een deel van de populariteit van chert bij het wegdek of de aanleg van opritten is dat regen de neiging heeft om stevig en compact te worden, terwijl andere vullingen vaak modderig worden als ze nat zijn.

Chert komt voor in carbonaatgesteenten als ovale tot onregelmatige knobbeltjes in groenzand-, kalksteen-, krijt- en dolomietformaties als vervangingsmineraal, waar het wordt gevormd als gevolg van een of andere vorm van diagenese. Waar het voorkomt in krijt of mergel, wordt het meestal vuursteen genoemd. Het komt ook voor in dunne bedden, wanneer het een primaire afzetting is (zoals bij veel jaspis en radiolarieten). Dikke bedden van hoornkiezel komen voor in diepe mariene afzettingen. Deze dikbediende cherts omvatten de novaculiet van het Ouachita-gebergte in Arkansas, Oklahoma en soortgelijke gebeurtenissen in Texas en South Carolina in de Verenigde Staten. De gestreepte ijzerformaties van het Precambrium-tijdperk zijn samengesteld uit afwisselende lagen van hoornkiezel en ijzeroxiden. Chert komt ook voor in diatomeeënafzettingen en staat bekend als diatomeeënkoorts. Diatomeeënkiezel bestaat uit bedden en lenzen van diatomeeënaarde die tijdens de diagenese werden omgezet in dichte, harde hoornkiezel. Bedden van mariene diatomeeënkiezel met lagen van enkele honderden meters dik zijn gerapporteerd uit sedimentaire sequenties zoals de Miocene Monterey Formation van Californië en komen voor in gesteenten zo oud als het Krijt.

In de petrologie wordt de term "hoornkiezel" gebruikt om in het algemeen te verwijzen naar alle gesteenten die voornamelijk bestaan uit microkristallijn, cryptokristallijn en microvezelig kwarts. De term omvat geen kwartsiet. Chalcedoon is een microvezel (microkristallijn met een vezelachtige structuur) variëteit van kwarts. Strikt genomen is de term "vuursteen" gereserveerd voor soorten vuursteen die voorkomen in kalk- en mergel-kalksteenformaties. Onder niet-geologen is het onderscheid tussen "vuursteen" en "vuursteen" vaak er een van kwaliteit - vuursteen is van mindere kwaliteit dan vuursteen. Dit gebruik van de terminologie komt veel voor in Noord-Amerika en wordt waarschijnlijk veroorzaakt door vroege immigranten die de termen uit Engeland brachten, waar de meeste echte vuursteen (die te vinden is in krijtformaties) inderdaad van betere kwaliteit was dan 'gewone vuursteen' (van kalksteenformaties). Onder petrologen, zoals Philip King, Robert B. Neuman, Jarvis B. Hadley, wordt chalcedoon soms los gezien van vuursteen vanwege de vezelachtige structuur. Omdat veel cherts zowel microkristallijn als microvezel kwarts bevatten, is het soms moeilijk om een gesteente als volledig chalcedoon te classificeren, waardoor het algemeen wordt opgenomen als een variëteit aan vuursteen.