Azuriet

Azuriet is veilig te hanteren in zijn afgewerkte, gepolijste staat, maar overmatige blootstelling aan het stof kan leiden tot zware metaalvergiftiging. Bij het snijden of polijsten van azuriet, draag een stofmasker om inademing van stof te minimaliseren. Bewaar het in een afgesloten container in een goed geventileerde ruimte, buiten het bereik van kinderen en huisdieren. Voor degenen die betrokken zijn bij kristalheling, stop het nooit in je mond.

Azuriet heeft een slechte taaiheid, waardoor het gevoelig is voor beschadiging door breken, afsplinteren of barsten vanwege zijn splijting en kwetsbare interne structuur.

Azuriet is niet ideaal voor dagelijks gebruik vanwege zijn gevoeligheid voor water, zonlicht, hitte, vlekken en chemicaliën, die allemaal aanzienlijk bijdragen aan het veranderen van het uiterlijk en de structurele integriteit na verloop van tijd.

Het zeer algemene azuriet komt voornamelijk voor in de geoxideerde delen van koperafzettingen of als secundair mineraal in carbonaat-rijk water. Het wordt ook gevormd als koperhoudende oplossingen reageren met kalksteen. De typelocatie van azuriet is Chessy-les-Mines, Auvergne-Rhône-Alpes, Frankrijk.

Azuriet wordt reeds eeuwen gebruikt als een blauw pigment. De gevonden natuurlijke kristallen werden daartoe vermalen, gewassen en gezeefd. Hoe zwaarder de maling des te donkerder het pigment wordt. Reeds uit het Oude Egypte zijn toepassingen bekend. Het gebruik in het Westen bleef echter incidenteel, tot in de vroege middeleeuwen de kennis over de productiewijze van Egyptisch blauw verloren ging. Toen de welvaart in de latere middeleeuwen weer toenam, drong uit China via Perzië de gewoonte door om als blauw pigment azuriet toe te passen. Het was vroeger bekend als Azurro Della Magna (uit het Italiaans). In het Duits heette het ook Bergblau; in het Nederlands bergblauw, azuurblauw of koperlazuur. Azuriet was het normale blauwe pigment in de olieverftechniek tussen de vijftiende en zeventiende eeuw. Wanneer het gemengd wordt met lijnolie wordt het meer groenig. Wanneer het gemengd wordt met eierdooier, voor tempera, wordt het meer grijsgroen. Azuriet werd vaak gemengd met loodtingeel om een goed dekkend groen te verkrijgen. Azuriet zelf is halfdekkend en kan gebruikt worden in glacerende lagen. Het is kalkbestendig maar gevoelig voor zuren. Het is lichtecht maar wel dreigt een spontane omzetting in het groene malachiet door oxidatie. Ook een omzetting in het zwarte tenoriet is theoretisch mogelijk. Het gevaar voor verkleuring is het grootst bij olieverf door een reactie met de vetzuren waardoor een koperoleaat ontstaat. Daarbij kleurt soms het bindmiddel of een toegevoegde hars zwart. Als poeder is azuriet licht giftig. Azuriet was als pigment nogal duur maar toch zo'n tienmaal goedkoper dan ultramarijn. Dit kon schilders ertoe verleiden hun klanten op te lichten door heimelijk azuriet in plaats van ultramarijn in de schildering toe te passen, een bedrog dat door verschillende schildersgilden expliciet verboden werd. Omgekeerd kon het ook gebeuren dat een opdrachtgever, als de materiaalkosten pas achteraf verrekend zouden worden, bedong dat het goedkopere azuriet in plaats van ultramarijn gebruikt werd. In de zeventiende eeuw slaagde men erin het pigment synthetisch aan te maken door koperzouten op te lossen in salpeterzuur, te laten neerslaan door toevoeging van calciumoxide en te laten reageren met calciumcarbonaat. De kosten ervan namen daardoor aanzienlijk af. In de achttiende eeuw werd azuriet als pigment snel verdrongen door het nog goedkopere Pruisisch blauw dat een gelijkende tint had met een zweem naar cyaan. Azuriet wordt tegenwoordig vaak in sieraden gebruikt en is een geliefd mineraal bij verzamelaars.

Sinds de oudheid bekend, had azuriet verschillende belangrijke rollen te spelen in vele beschavingen, waaronder Chinese, Mayaanse, Egyptische, Griekse en Romeinse, evenals de inheemse Amerikanen. Ze associeerden allemaal deze steen met het goddelijke. Naar verluidt was azuriet in het oude Egypte gehuld in mysterie en alleen bekend bij de hoogste priesters. De oude Chinezen noemden het 'de steen van de hemel'. In de Griekse mythologie eert azuriet Athena, de godin van wijsheid en oorlog.

Het gebruik van azuriet en malachiet als indicatoren voor kopererts leidde indirect tot de naam van het element nikkel in de Engelse taal. Nickeline, een belangrijk erts van nikkel dat ook bekend staat als niccoliet, verweert aan de oppervlakte tot een groen mineraal (annabergiet) dat op malachiet lijkt. Deze gelijkenis leidde af en toe tot pogingen om nickeline te smelten in de veronderstelling dat het kopererts was, maar dergelijke pogingen eindigden altijd in mislukking vanwege de hoge smelttemperaturen die nodig zijn om nikkel te reduceren. In Duitsland werd dit bedrieglijke mineraal bekend als kupfernickel, letterlijk "koperduivel." De Zweedse alchemist Baron Axel Fredrik Cronstedt (die was opgeleid door Georg Brandt, de ontdekker van het op nikkel lijkende metaal kobalt) realiseerde zich dat er waarschijnlijk een nieuw metaal verscholen zat in het kupfernickel-erts, en in 1751 slaagde hij erin om kupfernickel te smelten en een tot dan toe onbekend (behalve in sommige meteorieten) zilverwit, ijzerachtig metaal te produceren. Logischerwijs noemde Cronstedt zijn nieuwe metaal naar het nikkelgedeelte van kupfernickel.

Azurite is een van de twee basismineralen van koper (II) carbonaat, de andere is heldergroen malachiet. Van eenvoudig kopercarbonaat (CuCO3) is niet bekend dat het in de natuur voorkomt. Azuriet heeft de formule Cu3 (CO3) 2 (OH) 2, waarbij de koper (II) -kationen zijn gekoppeld aan twee verschillende anionen, carbonaat en hydroxide. Kleine kristallen azuriet kunnen worden geproduceerd door snel een paar druppels kopersulfaatoplossing in een verzadigde oplossing van natriumcarbonaat te roeren en de oplossing een nacht te laten staan. Azurietkristallen zijn monoklien. Grote kristallen zijn donkerblauw, vaak prismatisch. Azuriet-exemplaren kunnen enorm tot nodulair zijn. Ze zijn vaak stalactitisch van vorm. Monsters hebben de neiging om na verloop van tijd lichter van kleur te worden als gevolg van verwering van het monsteroppervlak tot malachiet. Azuriet is zacht, met een Mohs-hardheid van slechts 3,5 tot 4. Het soortelijk gewicht van azuriet is 3,77 tot 3,89. Azuriet wordt vernietigd door hitte, waarbij koolstofdioxide en water verloren gaan om zwart koper (II) oxidepoeder te vormen. Kenmerkend voor een carbonaat, specimens bruisen bij behandeling met zoutzuur.

Het mineraal, een basiscarbonaat met de chemische formule Cu ₃ (CO ₃ ) ₂ (OH) ₂ , is al sinds de oudheid bekend en werd in de natuurlijke geschiedenis van Plinius de Oudere genoemd onder de Griekse naam kuanos (κυανός: "diepblauw, "wortel van Engels cyaan) en de Latijnse naam caeruleum. Sinds de oudheid wordt het uitzonderlijk diepe en heldere blauw van azuriet in verband gebracht met woestijn- en winterluchten met een lage luchtvochtigheid. De moderne Engelse naam van het mineraal weerspiegelt deze associatie, aangezien zowel azuriet als azuurblauw via het Arabisch zijn afgeleid van het Perzische lazhward (لاژورد), een gebied dat bekend staat om zijn afzettingen van een andere diepblauwe steen, lapis lazuli ("steen van azuurblauw") .

Azuriet wordt verondersteld de communicatie met hogere machten te openen, waaronder helderziendheid en spirituele gidsen. Het wordt vaak gebruikt om negatieve blokkades te verwijderen die de fysieke, emotionele en spirituele delen van het lichaam beïnvloeden, waardoor een positieve stroom van energie en hernieuwde kracht mogelijk wordt. Het kan thuis of op kantoor worden bewaard of als sieraad worden gedragen voor meer genezing.